De speaker warmt de lege zaal alvast op. “Aanschouw de supermensen voor wie grenzen niet bestaan!” Voor het eerst sinds 1968 doet er een Nederlander mee aan het gewichtheffen op de Olympische Spelen. In een concertzaal van het Tokyo International Forum stapt Enzo Kuworge, 19 jaar oud en 161 kilogram zwaar, het podium op. Hij buigt voor de jury, slaakt een oerkreet en ‘trekt’ 175 kilo. Eitje.
Gewichtheffen vereist meer dan alleen brute kracht
Gewichtheffen is een van de oerolympische sporten. Sinds 1896 worden er al medailles voor uitgereikt. Maar de sport staat ter discussie vanwege dopinggevallen. Het Internationaal Olympisch Comité heeft het aantal gewichtsklassen en startplaatsen teruggeschroefd. Gelukkig voor Kuworge is zijn klasse (boven de 109 kilo) niet geschrapt. “Ik hoop dat ze bij het IOC zien dat er niet meer alleen Russen of Georgiërs meedoen. Ik ben daar een voorbeeld van.”
Om misverstanden uit de wereld te helpen: gewichtheffen vereist meer dan alleen maar brute kracht. De techniek is heel belangrijk, benadrukt Kuworge. Als je een centimeter te ver van je af tilt, kan de poging al mislukken.
De finale bestaat uit twee onderdelen. Bij trekken moet het gewicht in één beweging boven het hoofd worden getild, waarna drie juryleden beslissen of dat vloeiend gebeurde en of de benen en armen helemaal gestrekt zijn aan het eind. Iedereen heeft drie pogingen.
Kuworge slaagt er niet in om de stang met 180 kilo omhoog te krijgen. Dat was wel het gewicht dat hij trok toen hij wereldkampioen werd bij de junioren. Hij is de jongste van de zeven finalisten. “Ervaring is belangrijk in mijn sport. Weten hoe je op één dag alles eruit kan halen.”
Snuiven aan een klein flesje ammoniak
In de coulissen snuift titelverdediger Lasha Talakhadze (27) ondertussen aan een klein flesje met ammoniak, dat voor een adrenalinekick zorgt. Alle deelnemers doen dat vlak voor ze opkomen. Kuworge ook. “Dat is niet lekker, maar ik doe alles voor mijn prestatie.” Met 208 kilo verbreekt Talakhadze zijn eigen wereldrecord. De Georgiër slaat een kruisje en krijgt applaus. Zijn achterban, die kennelijk in de zaal mag zitten, schreeuwt hard.
Bij stoten, het tweede onderdeel van de wedstrijd, rusten de kilo’s onderweg naar boven op de schouders. Kuworge, zoon van een Ghanese vader en Nederlandse moeder, weet in zijn derde poging met een ultieme krachtsexplosie 234 kilo de lucht in te krijgen. Hij klapt blij in zijn handen. Dat is hem nog nooit eerder gelukt. Ooit was hij een fanatiek ijshockeyer, maar toen hij in de zomerstop ging fitnessen, raakte hij daaraan verslaafd. Inmiddels heeft zijn bovenbeen een omtrek van 91 centimeter.
Talakhadze verbreekt ook zijn wereldrecord stoten, met 265 kilo. En zo wordt de show deze avond toch weer gestolen door een Georgiër. Kuworge eindigt als zesde. Hij is trots dat hij hier heeft gestaan, maar had stiekem toch op meer gehoopt. Ook omdat er een aantal concurrenten wegvielen. “Een Algerijn testte positief op corona, een Braziliaan testte positief op iets anders.”
Op naar Parijs 2024. Als het IOC ook een beetje meewerkt.
Lees ook:
Tijd is de beste vriend van gewichtheffer Enzo Kuworge
Een grote schoonmaak bij wereldbond IWF moet het gewichtheffen verlossen van het hardnekkige dopingspook. De talentvolle Gelderlander Enzo Kuworge (18) gelooft in eerlijke sport.
